Erwtensoep

Posted on Posted in Blog

De Tall Ship zeilers onder ons kennen dit moment maar al te goed… De wind neemt toe, de golven worden hoger en de zeilfanaat in ons word wakker. Tegelijkertijd raakt ons evenwichtsorgaan een beetje in de war: dat gewiebel, dat hoort niet… Armbandjes om, je blik op de horizon, een pilletje, powernap op het middendek, aardappel om je nek, of simpelweg een emmer. Zelfs de beste zeiler ziet wel eens een beetje groen. Het hoort er voor velen de eerste dag op zee een beetje bij: zeeziekte.

Aardappel om je nek: it's all in the mind!
Aardappel om je nek: it’s all in the mind!

Hoe naar het ook is, het is een van mijn favoriete momenten is wanneer er een kersverse groep aan boord is gestapt. Niets bindt een groep beter dan een beetje (of in sommige gevallen, een heleboel) kots. Voor de zieken word gezorgd door de mensen die zich wat beter voelen, en de echte diehards staan no matter what op het dek om het schip varende te houden. De taakverdeling verloopt als vanzelf en je ziet elkaar op z’n allerslechtst. Daarna maakt het allemaal niet zoveel meer uit. Zodra iedereen een beetje over het groene heen is, worden dingen die voorheen heel belangrijk leken vergeten. Wel of geen make-up, wat maakt het uit. En dat ene shirt ruikt ook nog prima. Watertank bijna leeg? Dan maar douchen op het dek in je bikini na het schrobben van het dek. Who still cares?

Terwijl ik liefdevol rondloop met emmers, flesjes water en crackers denk ik regelmatig terug aan de beste kotsverhalen in mijn tall ship carrière. Geloof me, ik heb verhalen zat (overstromende toiletten of kots-sporen aan het buitenschip die er vlak voor een festival nog even afgepoetst moet worden), maar ik zal het voor nu bij mijn eigen inhoud houden.

Tijdens de internationale uitwisselingen, die vaak tijdens de Tall Ship Races gehouden worden, word er door elk land een nationale maaltijd gekookt voor de rest van de opvarenden. Om Nederland als best voor de dag te laten komen, had mijn Nederlandse groepje besloten om een lekkere erwtensoep te maken. Het was een goed gevulde soep, waar je wel wat zeilen op kan hijsen. Zoals je misschien al raad, werd het weer kort na het avondeten echter niet veel soeps. Langzaam werd het buiten steeds ruwer en de eerste emmers werden tevoorschijn getoverd. Nu voel ik me ook nooit echt top in zulke omstandigheden en beperk ik mijn voedselinname meestal tot crackers – tot ik er over heen ben. Mij kotsjes heb ik echter altijd binnengehouden…. Tot die avond. Links en rechts van me werden er al flinke emmers gevuld. Mijn lieve vriendinnetjes begonnen langzamerhand ook hun maaginhoud op te boeren en waren gedoemd een emmer te delen. Ondanks de algehele misère, bleef de sfeer er in. Erwtensoep gooi je er even makkelijk uit als in, het mooie is nog dat het qua looks niet veel veranderd. Na een grote golf roept een van mijn maatjes triomfantelijk uit dat haar erwtenkots nog rookworstjes bevat! Wat een grap, dat moest ik zien – en na aanblik van de gerecyclede soep, ging ik ook, voor het allereerst, over mijn nek.
Manoman, mijn eerste mini-kotsje, maar wat was ik trots! Officieel part of the group! De rest van de avond kon ik er weer tegen aan, haren vasthouden, foto’s maken, emmers aan bedden vastbinden, niets was te gek. Wat een opluchting!

Denk je ook mer heimwee terug aan jou ervaringen?

Sharing is caring! Wat is jou beste kotsverhaal aan boord van een schip!?

Laat een berichtje achter onder de blog, of reageer op de post op Facebook.
Give me your worst!