de avonturen van becksi

Posted on Posted in Blog

 

 

26 juli, Stavanger – Noorwegen

Een geslaagd captains diner en een kleine after party op het schip gaat het laatste stukje van deze reis weer verder. Om iets na 8 uur ’s morgens gaan we anker op en varen we in zeer dichte mist richting Stavanger. Onder het genot van een verschrikkelijke mist hoor voegen we ons bij de ander tall ships en varen in colonne naar de haven. Niet dat we het eerst uur de andere schepen konden zien maar horen deden we ze wel.

Na wat manoeuvreren in de haven liggen we rond de middag langszij de Christian Radich. Nog even knutselen hoe we een gangway konden bouwen maar dat was snel geregeld door de 4-8 wacht en de crew van de Christian Radich.

De middag werd gebruikt om de stad te verkennen. Er werd genoten van een heerlijk zonnetje en wat te drinken op het terras en door sommige mensen werden er nog snel wat inkopen gedaan. De avond viel langzaam en na het diner belande we, zoals bijna altijd, op het achterdek van het schip. Met een kopje koffie, colaatje, watertje of biertje in de hand werd er genoten van de schepen om ons heen. Een praatje maken met de buren en er werd hevig gediscussieerd (in het Engels, Duits en Nederlands) wat nou het mooiste schip achter ons was. De Santa Maria Manuela viel bij veel mensen in de smaak, maar ook de clipper Stad Amsterdam scoorde hoog. Alleen hun sloepen zijn natuurlijk wat minder. Een duidelijke winnaar was er niet maar de 3de plek was wel duidelijk en die ging unaniem naar de Eendracht en het boegbeeldje maakte het er niet beter op.

Het gesprek ging al snel over wat we eigenlijk met dat eendje zouden moeten doen. De meest bijzondere en creatieve verzinsels passeerde de revue. Na mate de avond vorderde en ons feetje (ja, alweer eentje) aan dek verder ging bleven de plannen bij de meest mensen door hun hoofd spelen. De gasten van de George Stage waren al vertrokken en allen de Alex2 crew en onze Duitse vrienden van de Esprit waren nog aan dek. Het liep tegen middennacht, in samen werking met de Esprit en hun bijbootje ging bootsman meneer J., samen met Ordinary Seaman meneer R. op pad. Peddelen naar de dolfin striker van de Eendracht en daar omhoog klimmen om de eend te ontvoeren. Ja het plan werd nu werkelijkheid. De grote vraag was “hoe goed is de gangway wacht van de Eendracht?”. Binnen enkele minuten was de ontvoering gedaan. Hadden de heren hier ervaring in???

Na terug komst aan boord met de trofee moest dit worden gevierd en de eend kreeg de kleuren van ONS schip. Daarnaast werd er snel een ontvoerings brief geschreven. Toch wel netjes om de Eendracht in te lichten en daarnaast onze eisen door te geven.

Deze brief werd snel afgeleverd op de Eendracht, gevolgd door een inspectie van de gangway wacht, die niets hadden gemerkt. Op hetzelfde moment dat de crew van de Eendracht hun controle deed kwam het bootje van de Esprit weer langs. Dit maal met Topsi (watchleader) meneer A. Enkel meters verwijderd van de crew van de Eendracht kwamen de kwasten en groene verf tevoorschijn en binnen enkele seconden werd het anker groen (en dan denken dat de crew van de Eendracht maar een metertje of 2 boven ze stond).  Een rustige nacht volgde met onze trofee netjes opgeborgen in de paint store.

De volgende morgen, open schip op de Stad Amsterdam. Dus dachten een aantal van de trainees en crew “laten we daar eens gaan kijken” en dan vooral je groene T-shirt aanhouden. Dit werd gezien door de Eendracht. Hé, hun gangway wacht was dus al snel verbeterd. Snel werd een envelop overhandigd. Hier in bleek een brief te zitten met een “near-miss report”. Iets te zeuren over het niet dragen van schoenen op de foto van de ontvoerde eend en als maatregel stond er dat Duitsers niet meer aan boord mochten komen (gelukkig hadden we genoeg andere nationaliteiten rond lopen). Dit werd met veel hilariteit ontvangen op de Alex2 en de brief kreeg een mooi plekje in de mess room en de discussies kwamen weer opgang wat we terug zouden sturen. Moest het serieus zijn of niet? Zouden we een veiligheidsissue melden bij hun van het slecht uitvoeren van de gangway wacht, of niet?

Een creatief antwoord van onze kant ging snel terug. Daarnaast werd er gewerkt aan een veiligheidsplan voor de crew-parade. De eend, op dat moment onder de naam Becksi, moest natuurlijk mee. Een houten kooi werd gemaakt en een team van 4 grote heren werd samen gesteld als het “Duck Protection Team”. Die natuurlijk gesteund werden door ongeveer 50 in het groen gekleed bodyguards.

Na het in ontvangst nemen van een “overlevings paket” voor de eend (verzonden vanaf de Eendracht, ze waren bang dat Becksi honger kreeg) kon de crew-parade beginnen. Wij waren als een van de eerste schepen op de verzamel plaats en gelukkig dragen onze vrienden van die niet zo opvallende KNAL ORANJE shirtjes. Ze waren al gespot voor ze wisten waar wij waren. Natuurlijk probeerde ze van alles op in de buurt van Becksi te komen maar helaas, een muur van Duitsers, Zwitsers, Oostenrijkers, Canadezen, Nederlanders en ik vergeet vast nog wat nationaliteiten, was te veel voor ze. Tijdens de prize giving dacht nog 1, niet al te groot Belgisch meisje, dat ze wel dwars door 2 keer 2 meter aan Nederlanders kon. Ook dat ging niet.

Nog snel een laatste brief naar de Eendracht voordat we naar de crew party gingen en die werd door een Duitser, op blote voeten afgeleverd. Snel vluchtend over de Stad Amsterdam en Santa Maria Manuela was wel essentieel (nog hartelijk dank voor het meermaals laten oversteken van jullie schepen).

Tijdens de crew-party werd Becksi netjes en veilig opgeborgen en tijdens de after party op ons schip bleef Becksi veilig in zijn kooitje. (dit was dus feestje 3 in 3 dagen)

De ochtend van 28 juli begon met de mooiste brief allertijden van de Eendracht. Eigenlijk ging het maar om 1 zin “WE ARE AT WAR”, oké, why not. Wij hadden de middag er voor nog een nette nieuwe eis neer gelegd om de eend te ruilen voor hagelslag, snoep en een voorraad bier. Niets om een oorlogsverklaring te sturen dachten wij.

De dag ging rustig voorbij, nieuwe trainees kwamen aan boord en werden op de hoogte gebracht van wat er gaande was met betrekking tot de Eendracht. Becksi verbleef de gehele dag buiten in zijn kooi met uitzicht op de Eendracht. De avond verliep rustig.

De ochtend van 29 juli merkten wij dat we wat gele verf her en der op het schip hadden zitten. Tja, dit hadden we al een beetje verwacht. Gelukkig moest er nog een boot oefening gedaan en werd de gele verf binnen enkele uurtjes weer weg gewerkt. De vraag bleef allen “Hoe hebben ze dit gedaan, hun eigen bootje konden ze niet gebruiken”. Maar de introductie voor de nieuwe trainees ging voor. De ochtend verliep zo als elke ander 1ste dag met nieuwe trainees aan boord. Tot een uurtje of 10 in de ochtend, een man in een Oranje shirt, houten plank onder zijn ene arm en in de andere hand een witte vlag. Geven ze het al zo snel op??? Wij hadden nog niet eens gereageerd op de oorlogsverklaring. Bijzondere mensen op de Eendracht was onze conclusie. Maar Becksi zou bij ons blijven, dat was wel duidelijk. En die houten plank had niets met Becksi te maken. Die was voor de Tiny Ships Race in Harlingen die door de Eendracht werd georganiseerd.

 

Becksi op zee, eindelijk op een echt zeilschip. Hij werd opgenomen in de 8-12 wacht en kreeg zij spoed cursus om aan het einde van de week zijn examen tot Ordinary Seaman te doen. Al was de communicatie soms wat moeilijk. We spraken in de wacht dan wel Duits, Engels en Nederlands, maar het dialect van Becksi was bijzonder. Misschien een eigen taaltje op de Eendracht, zal Becksi dan “Eendracht’s” hebben gesproken. Gelukkig sprak onze 15 jarige Duitse trainee genaamd Trainee R. wel de taal. Becksi deed alles wat nodig was, van aan het roer staan, op de uitkijk, helpen in de kombuis, helpen bij de Bootsman en natuurlijk klimmen (met wat assistentie) in de mast. Dit werd natuurlijk allemaal vast gelegd op de gevoelige plaat.

De race was al snel ten einde. Wij hadden de zeilen weg genomen om een nachtje op de motor te gaan varen en de planning was om de volgende ochtend nog een aantal uur te gaan zeilen. En wie kom je dan midden op de Noordzee tegen, de Eendracht. En die voeren nog onderzeil. Via de VHF had Becksi even contact met zijn scheepje en als reactie kregen wij te horen dat we nu een “echt” zeilschip konden zien. Als show ging ze dan ook nog maar even 2 keer overstag (uitslovers). Wat wel gewaardeerd werd was de vlaggen lijn in de voormast. Daar stond toch echt Becksi gespeld. Na deze kort ontmoeting ging wij verder naar het zuiden.

De volgende ochtend begonnen we om 6 uur met zeilen zetten, gevolgd door om 8 uur ’s morgens de rest van de ra-zeilen er op te zetten en om 9 uur begon het feest. De eerste tack was een feit, relatief snel gevolgd door een 2de. Op dat moment kwam aan de horizon een scheepje in zicht, iets met 3 masten er op maar geen zeil. Daar was de Eendracht weer.

En wat zij kunnen, kunnen wij natuurlijk beter (hoe bedoel je “show-offs”). Als een jacht gingen wij nog 3 keer overstag (totaal dus 5 keer in 2 uur). Na contact met de Eendracht en een captains-greeting (het weg nemen van de main-Royal en daarna weer hijsen van dit zeil) kwam de Eendracht op een afstandje van 100meter naast ons varen (konden zij ook een keer een echt zeilschip zien zeilen). Daarna scheiden de wegen en we zouden ze in Harlingen wel weer zien.

Aan boord ging het normale leven weer verder. Er werd gewerkt aan de laatste brief met daarin het voorstel om Becksi op zaterdag weer terug te brengen (met Kaffee und Kuchen), de foto reportage werd samen gesteld die samen met de brief die kant op zou gaan en het examen werd afgenomen. Tijdens het captains dinner werden de certificaten uit gerijkt aan de 3 nieuwe lechti’s. Met een speciale speech van onze kapitein (voormalig commandant van de Duitse marine) voor Becksi.

Vrijdag 3 augustus, de brief was onderweg naar de Eendracht en om 19:00 uur was het tijd voor de Tiny Ships Race (en Becksi had ook geholpen met de bouw natuurlijk). Met onze prachtige replica van de Alex2 voeren we een top race. Het schip bleef drijven, voer de goed koers en ook nog lekker snel. De prijs uitreiking zou plaats vinden op de Eendracht…., maar hoe lossen we dat op als Duitsers niet meer welkom zijn? Gewoon heen gaan en alles negeren. Bij aankomst werden we toch wat wantrouwend aangekeken. Misschien ook wel omdat we binnen 5 seconden probeerde de volgende eend te ontvoeren.

Zaterdag 4 augustus. Iets voor 10 uur vertrok de delegatie bestaande uit de 1ste stuurman, 2 watch leaders, 1 AB, 1 OS en een trainee. Iedereen had iets te maken met de ontvoering of opleiding van Becksi. Op de Eendracht werden we vriendelijk ontvangen en onder het genot van een kopje koffie of thee en een heerlijke tompoes werd Becksi weer terug gegeven aan de Eendracht. Samen het officiële certificaat van het halen van zijn examen een kistje Becks bier (de eend drinkt niets anders meer zoals sommige foto’s ook weer gaven).

Er werd die ochtend nog veel gelachen en er werd verteld hoe de ontvoering had plaats gevonden.

En wij kregen te horen hoe onze romp wat geel was geworden. De bijboot van het Deense schip Loa was geregeld, de crew van onze vriendelijke buren, de Christian Radich, waren geregeld om op het afgesproken tijdstip onze gangway wacht af te leiden door een praatje te komen maken. Dit betekend natuurlijk wel dat de LOA en Christian Radich de komende jaren wel moeten oppassen en extra goede uitkijk moeten houden. Ze zijn nu medeplichtig.

Zo kwam er een einde aan een bijzondere 3 weken met 1 week lang een extra trainee aan boord en een leuk spel tussen de Eendracht en de Alexander von Humboldt 2. Maar of Becksi volgend jaar veilig op de boegspriet blijft zitten zullen we volgend jaar wel weer mee maken.

 

Eendracht, WE WILL MEET AGAIN 😊

 

Groeten van de Heren van Spant en hun Duitse vrienden.